Pierwsza minister Szkocji Nicola Sturgeon podała się do dymisji

Nicola Sturgeon ogłosiła swoją rezygnację na konferencji prasowej zwołanej w swojej siedzibie Bute House w Edynburgu. Jej decyzja wywołała spore zamieszanie, gdyż nikt się jej nie spodziewał. Zaprzeczyła, że powodem odejścia są ostatnie problemy, wobec których stanął jej rząd. Nie potrafiła jednak jasno wyjaśnić swojej dymisji.

Ta decyzja wynika z głębszej i długoterminowej oceny. Wiem, że może się to wydawać nagłe, ale zmagałam się z tym, choć ze zmiennymi poziomami intensywności, od kilku tygodni. (…) Jednak od pierwszej chwili w tej pracy, wiedziałam, że częścią wykonywania jej dobrze było wiedzieć, kiedy jest odpowiedni czas, aby zrobić miejsce dla kogoś innego

– tłumaczyła.

W mojej głowie i w moim sercu wiem, że nadszedł odpowiedni moment. Że to jest dobre dla mnie, dla mojej partii i dla kraju. Dlatego dziś ogłaszam zamiar ustąpienia ze stanowiska pierwszego ministra i lidera mojej partii

– oświadczyła.

Jednocześnie zapowiedziała, że pozostanie na stanowisku do czasu wyboru jej następcy.

The Guardian zwraca uwagę, że rezygnacja Sturgeon jest zaskoczeniem, bo wielokrotnie powtarzała, że nie planuje odejść i zamierza poprowadzić partię do następnych wyborów. Źródło zbliżone do Sturgeon powiedziało BBC, że miała ona „już dość”.

Z kolei Daily Mail zauważa, że dymisja zbiega się w czasie z toczącą się w Szkocji burzliwą dyskusją dotyczącą więźniów transpłciowych i spadkiem poparcia dla idei niepodległości Szkocji. Po orzeczeniu Sądu Najwyższego, który stwierdził, że nie można przeprowadzić kolejnego referendum w sprawie niepodległości bez zgody brytyjskiego rządu, Sturgeon zapowiedziała, że następne wybory będą „de facto” referendum w tej sprawie.

Pierwsza kobieta na tym stanowsku

53-letnia Nicola Sturgeon pierwszą minister Szkocji została w 2014 roku, kiedy przejęła stanowisko od Alexa Salmonda po przegranym referendum niepodległościowym. Do Szkockiej Partii Narodowej wstąpiła w 1986 r. W 1992 i 1997 roku bezskutecznie startowała w wyborach do lokalnego parlamentu. Mandat udało jej się uzyskać w 1999 r. Pięć lat później, w 2004 roku, została wiceprzewodniczącą swojego ugrupowania. Do końca pozostała gorącą zwolenniczką niepodległości Szkocji, co oznaczałoby zerwanie trwającej ponad 300 lat unii z Anglią i upadek Zjednoczonego Królestwa.