Prawo dawania

Izaak Newton opisał kilka praw natury, które odnoszą się nie tylko do ciał niebieskich, ale i ciał... ludzkich. Jedno z nich mówi, że każde działanie powoduje podobne sobie przeciwdziałanie. Otrzymujemy proporcjonalnie do tego, ile z siebie dajemy – więcej dajemy innym, więcej otrzymujemy. Jezus potwierdził tę prawdę słowami: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, natłoczoną, potrzęsioną i przepełnioną dadzą w zanadrze wasze” (Łk 6:38).

Pewien skromnie żyjący nauczyciel poświęcał swym uczniom własny czas, a gdy byli w potrzebie, nawet pieniądze. Trzymał je w kopertach na biurku, aby ubożsi studenci mogli skorzystać z pomocy nawet pod jego nieobecność. Niektórym kupił garnitur, innym sportowe obuwie, a jeszcze innym podręczniki. Nie oczekiwał od nich zwrotu pieniędzy.

W wieku 50 lat poważnie zachorował. Zawał serca zmusił go do przejścia na rentę. Ze skromnej pensji trudno byłoby mu się utrzymać. Jednak, dzięki byłym uczniom żyje na przyzwoitym poziomie. Jeden zabiera go w podróże na zachód, inny na południe kraju. Niektórzy przysyłają mu pieniądze. Jedna rodzina prenumeruje mu pisma, a inna troszczy się, aby miał się w co ubrać.

Słowo zachęty, pomocny gest, życzliwa rada, dary, jakich nie szczędził podopiecznym, zaowocowały w jego życiu i w życiu jego uczniów. Mówi o tym chińskie przysłowie: „Chcesz mieć rok pomyślności, posiej zboże. Chcesz mieć dziesięć lat pomyślności, zasadź drzewa. Chcesz mieć sto lat pomyślności, zainwestuj w ludzi”.

Im więcej dasz innym, nie kierując się samolubnymi motywami, tym więcej otrzymasz. Niekoniecznie w dobrach materialnych, bo one rzadko są naszą największą potrzebą. Biblia tak o tym mówi: „Kto sieje skąpo, skąpo żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też żąć będzie. Każdy tak, jak sobie postanowił w sercu, nie z żalem albo z przymusu; gdyż ochotnego dawcę Bóg miłuje. A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski, abyście mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na wszelką dobrą sprawę.” (2Kor 9:6-8).

W dawaniu nikt jeszcze nie prześcignął Boga i nikt Go nie prześcignie Boga (Łk 6:38). Bóg widzi nasze dobre słowa i czyny, kiedy inwestujemy czas i środki w innych. Nawet, gdyby ci ludzie o tym zapomnieli, nie dostrzegli czy nie docenili, otrzymamy za to Jego błogosławieństwo, bo On widzi i nie zapomina.

Szczodrość i szlachetność nie pochodzą z tego, ile się ma, lecz kim się jest. Jeśli pozostawiamy dawanie tym, którym wiedzie się lepiej, okradamy samych siebie, ponieważ szczodrość przynosi większe błogosławieństwo dawcy, niż temu, który otrzymuje, ponieważ daje radość i satysfakcję. Ludzie hojni wcale nie zawdzięczają tej zalety bogactwu, lecz nastawieniu i wyrobionym nawykom.

Pragniesz szczęścia dla siebie? Inwestuj w innych. Dawanie niesie wielkie błogosławieństwo. O tym prawidle wiedzą rolnicy – inwestują pracę i sieją swoje ziarno, ponieważ wierzą, że zbiorą więcej niż zasiali i tak się dzieje. Ilustruje to poniższa historia:

Pewien podróżny wędrując przez pustynię zgubił drogę. Jednodniowa wycieczka przerodziła się w kilkudniową mękę bez jedzenia i picia. Kiedy był już bardzo bliski śmierci z pragnienia, natrafił na małą oazę, gdzie stała podupadła chatka, a w niej była pompę. Pochylił się nad dźwignią i zaczął z zapałem pompować, ale zamiast wody usłyszał tylko łomot. Wtedy zauważył obok zakorkowaną butelkę z wodą. Na przyczepionej do niej kartce ktoś napisał: „Musisz zwilżyć tą wodą pompę. Nie zapomnij napełnić butelki przed odejściem.”

Wyjął korek i nie wiedział, co zrobić. Umierał z pragnienia. Chciał wypić wodę z tej butelki. Wahał się, czy powinien wlać wodę do pompy? A jeśli w ten sposób zmarnuje wodę, która mogła przedłużyć jego życie? W końcu jednak postąpił zgodnie z instrukcją. Wlał wodę do zardzewiałej pompy. Poruszył kilka razy dźwignią i woda trysnęła chłodnym strumieniem. Napił się, wziął zapas wody, po czym napełnił butelkę, zakorkował ją i przyczepił do niej tę samą kartkę, dopisując od siebie: „Jeśli wlejesz wodę do studni, otrzymasz tyle, ile zapragniesz”.

17 grudnia 1990 roku w magazynie świata biznesu zatytułowanym Fortune ukazał się bardzo interesujący artykuł, z którego wynikało, że coraz więcej ludzi, którzy poświęcili życie, aby zdobyć fortunę i dopięli celu, dochodzi do przekonania, że nie przyniosło im to szczęścia ani nawet prestiżu, jakiego się spodziewali. Od niedawna zachodzi w tym środowisku pozytywna zmiana w definicji sukcesu. Za miarę sukcesu nie uznaje się już materialnego statusu człowieka, ale raczej zaangażowanie na rzecz innych, które owocuje satysfakcją i szczęśliwym życiem. Siej to, co pragniesz zebrać, a w ten sposób staniesz się kowalem swego losu.

dr Alfred J Palla