Podobno życie zaczyna się po czterdziestce. Dzieci prawie odchowane, o związkach wiemy już tyle, że różowe okulary dawno schowaliśmy do szuflady. Wypada więc cieszyć się tym, co mamy i dobrze wykorzystać kolejną część naszej młodości.
Czy jeszcze zdążymy? Nie wiem. Połączyć w jedno dwa życia o dość już wysokim stopniu skomplikowania w jedno, to nie bułka z masłem. To nie związek dwojga nastolatków, którzy opuszczają dom z plecakiem i zaczynają wszystko od zera. Nas krępują nieco i praca, i miejsce zamieszkania, i przyzwyczajenia, i te małe traumy, które szepczą do ucha, że nie warto i będzie jak zawsze.
Może i racja. Ale cóż nam pozostało poza odrobiną szaleństwa? Może akurat jakimś dziwnym trafem odpiszesz na ten list i okaże się, że może być po prostu fajnie? Wesoło i spokojnie, bez narzucania sobie czegokolwiek?
Kim jestem? Wydaje nam się, że coś wiemy o sobie, a potem ten obraz jest brutalnie zweryfikowany przez inne osoby. Tę ocenę zostawię więc Tobie. Może coś uznasz za warte uwagi, może nie... Z niczym nie musimy się spieszyć, do niczego dążyć na siłę. W sumie to nic nie musimy i to jest w tym wszystkim najlepsze.
I już. Wiesz tyle, co ja o Tobie, czyli prawie nic. I to najlepszy początek.
