Najwcześniejsza forma flagi Wielkiej Brytanii została zaprezentowana 12 kwietnia 1606 roku i była używana za panowania Jakuba I i Karola I. Było połączenia flag Anglii – krzyż św. Jerzego i Szkocji – krzyż św. Andrzeja. W heraldyce nie dopuszcza się czerwieni na niebieskim tle, więc czerwony krzyż Anglii musiał być otoczony białym obramowaniem, odpowiadającym właściwemu tłu, czyli właśnie białemu.
W 1801 r. dodano irlandzki krzyż św. Patryka – czerwony ukośny krzyż na białym polu. The Union Flag lub The Union Jack to najważniejsza ze wszystkich flag na terenie Wielkiej Brytanii.
Aby włączyć krzyż św. Patryka (czerwony krzyż ukośny na białym tle) i jednocześnie zachować odrębność wszystkich trzech krzyży, doradcy heraldyczni króla Jerzego III znaleźli eleganckie rozwiązanie. Istniejący biały krzyż św. Andrzeja został podzielony ukośnie, przy czym czerwień pojawiła się poniżej białego na części przy drzewcu flagi, a powyżej na części od strony swobodnego powiewu. Aby uniknąć kontaktu czerwonego krzyża z niebieskim tłem, co byłoby sprzeczne z zasadami heraldyki, dodano wąskie białe obramowanie do czerwonego krzyża. Na środku białe obramowanie oddzielało również krzyż św. Patryka od czerwonego krzyża św. Jerzego.
Tak zawny The Union Jack, czyli Bandera Unii, to najważniejsza z wszystkich brytyjskich flag i jest wywieszana przez przedstawicieli Zjednoczonego Królestwa na całym świecie. Używana jest razem ze sztandarami, w tym wojskowymi i marynarki wojennej, czyli błękitnej i czerwonej bandery.
Brytyjska flaga wchodzi też w skład flag takich państw Wspólnoty Narodów jak Australia, Nowa Zelandia i Tuvalu, a także stanu USA Hawaje, stanów australijskich (Nowa Południowa Walia, Queensland, Australia Południowa, Tasmania, Wiktoria i Australia Zachodnia), oraz trzech kanadyjskich prowincji (Kolumbia Brytyjska, Manitoba i Ontario).
Komentarze
Zgłoś do moderacji